วิชาชีพนั้นควรดูแลกันเองตามหลักจริยธรรม คุณธรรม และศีลธรรม

ยิ่งทำงานมานานขึ้น

ยิ่งพบเห็นความทุกข์ยากของประชาชน หลายต่อหลายคนไม่ได้รับความเป็นธรรม

ยิ่งเข้าใจความเหนื่อยยากของคุณหมอ คุณพยาบาล และบุคลากรทางสาธารณสุข ที่ทำงานภายใต้ข้อจำกัดด้านทรัพยากร ท่ามกลางแรงกดดันรอบด้าน

ตอนนี้รากเหง้าของปัญหามีหลายเรื่องจริงๆ

หนึ่ง ความขัดแย้งที่เกิดจากอคติที่ต่างกันสุดขั้วเปรียบเหมือนน้ำและน้ำมันของบางคนบางกลุ่ม ที่ส่งผลให้เกิดแรงกระเพื่อมในสังคม ทั้งนี้หากทำความเข้าใจความคิดของแต่ละคนจะพบว่าเค้าต่างก็มีเหตุปัจจัยที่ทำให้ร้อนใจ เหนื่อยยาก จนต้องมาสู้ ในสถานการณ์ที่เดินมาถึงจุดนี้ ยากจะแก้ไข ยกเว้นจะมีคนที่สามที่มีบารมีและพลังเพียงพอที่จะช่วยให้เกิด "ฉันทามติ" ได้

สอง ปัญหา "ความไม่รู้" อย่างเพียงพอของประชาชน ทำให้เวลาเผชิญเหตุการณ์ต่างๆ แล้วไม่สามารถช่วยเหลือตนเอง ไม่สามารถตัดสินใจ และหาช่องทางดูแลช่วยเหลือได้อย่างทันการณ์ ถูกต้องเหมาะสม จนสุดท้ายก็สิ้นหวัง หมดหนทาง เศร้าใจ หรือซ้ำร้ายถูกหลอกจากเหล่าผู้ประสงค์ที่จะหาประโยชน์จากความโชคร้ายของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการค้าความ ไปจนถึงการปอกลอกอื่นๆ ทั้งๆ ที่ช่องทางในการช่วยเหลือและร้องเรียนในสังคมก็มี แต่เป็นไปอย่างกระจัดกระจาย ต่างคนต่างทำ และไม่ได้รับการเรียบเรียงและบอกกล่าวเล่าแจ้งให้ประชาชนได้รับรู้รับทราบอย่างสม่ำเสมอ จนสุดท้ายต้องปากกัดตีนถีบกันเองอย่างที่เห็นมาตลอด

สาม สภาวิชาชีพในอดีตแม้จะดำเนินการไปตามครรลอง แต่ต้องยอมรับว่าล่าช้า ไม่สามารถทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจในเรื่องที่กังวลสงสัย และไม่สามารถทำให้ผู้เกี่ยวข้องได้ทราบความคืบหน้าหรือให้วางแผนและคาดหวังต่อผลที่จะออกมาได้ ตลอดจนยังไม่ได้สื่อสารสาธารณะให้คนในสังคมได้เรียนรู้รายละเอียดจากบทเรียนชีวิตและสัจธรรมของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เพื่อหวังจะควบคุมป้องกันปัญหาแบบเดียวกันในอนาคต นี่จึงเป็นหมุดตอกย้ำถึงความจำเป็นที่จะต้องปฏิรูป

แต่สุดท้ายที่ผมยืนยันคือ วิชาชีพนั้นควรดูแลกันเองตามหลักจริยธรรม คุณธรรม และศีลธรรม

ไม่ควรนำเรื่องรากเหง้าทั้งสามนั้นมากระหน่ำซ้ำเติมบุคลากรทางการแพทย์ในระบบให้ชอกช้ำใจไปกว่านี้เลย

ถึงเวลาต้องยอมรับความจริงกันทุกฝ่าย และช่วยกันพัฒนาไปในทางที่เหมาะที่ควรเสียที

จะแก้...ก็แก้ให้ถูกที่

ไม่ใช่ว่าอยากได้น้ำดื่มบริสุทธิ์ แต่เจอน้ำเกลือเค็มๆ ก็จะแก้ไขด้วยการผสมน้ำตาลเข้าไปเพื่อหวังจะกลบความเค็ม
ผู้เขียน: ผศ.นพ.ธีระ วรธนารัตน์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย